Word ik ooit nog gelukkig?
Saar, 11 april 2024
Een vraag die ik vaak krijg en waar ik zelf ook mee zat. Dat gevoel van niks meer te verlangen, niks meer te willen voelen en niks meer te willen beleven, die allesverlammende pijn, gaat die ooit over? Zal ik ooit nog een gevoel van geluk kunnen ervaren als voordien?
Het leek me draaglijker om alles te moeten doorstaan als ik wist dat het ooit weer beter zou gaan.
Ik herinner me nog dat ik een 3-tal jaar geleden aan een vriendin vertelde dat het me niet lukte om nog echt vreugde in het leven te vinden, sinds mijn zus was overleden. Ik dacht dat ik me nooit meer gelukkig zou voelen en die zware last van het gemis altijd op mijn schouders zou blijven voelen.
Ik dacht constant aan haar, aan wat ik miste, aan wat we hadden beleefd en wat nooit meer zou terugkomen, aan de humor en geschiedenis die we deelden. Ze was de enige die - denk ik - écht alles over me wist. Alsof mijn hele leven tot dan ook was weggeveegd. Niemand zou het nog zo in detail kunnen navertellen als zij het zou gekund hebben.
Hoe meer de tijd verstreek en hoe we meer wenden aan de nieuwe situatie, hoe minder zwaar het voelde. We kwamen samen met familie of vrienden, praatten over vroeger, haalden herinneringen op en raakten zo gewend aan het samenkomen zonder haar maar niet zonder haar herinnering. In onze nieuwe manier van leven, integreerden we haar afwezigheid en stilaan kon ik opnieuw genieten van kleine dingen.
Plots was er het besef dat ik het mis had gehad. Ik kan wél opnieuw het geluk vinden, toelaten en aanvoelen. Het was alleen een kwestie van tijd.
Gaat die intense pijn ooit over? Een vraag waar ik zelf ook mee zat.
En ik merk ook opluchting bij mensen die ik ermee geruststel. Ik had destijds ook de vraag gesteld aan iemand die niet lang vóór mij door een intens rouwproces was gegaan nadat ze haar man op korte tijd had verloren aan kanker, en achterbleef met hun pasgeboren baby.
Haar antwoord voelde als een soort van warm dekentje, en gaf me vertrouwen dat ik me ooit weer goed zou voelen, zou lachen en intens genieten van de kleine dingen.
Want het antwoord is volmondig 'ja'! Natuurlijk wordt het nooit meer hetzelfde, je dierbare komt immers niet meer terug. Het verlies zal blijven deel uitmaken van je leven maar waar het in het begin heel erg op de voorgrond alles overschaduwt, zal het eerder een plaats op de achtergrond innemen. Soms borrelt het weer op en dat is normaal.
In de figuur hieronder stel ik dat even grafisch voor. De oranje lijn is hoe ik me over het algemeen over de jaren heen voelde. De gele hoekjes zijn 'dipjes' van verdriet. Op termijn komen ze dus minder vaak voor en zijn ze ook minder intens en overheersend.
Natuurlijk kent ieders rouwverwerking een ander verloop en kan het bij jou langer duren of net korter maar de algemene tendens in pijnevolutie zal er ongetwijfeld zijn. Dat beloof ik je!
De enige manier om je leven op termijn weer op te pikken en opnieuw geluk te ervaren, is het doormaken van je rouwproces. Praat erover, huil, roep en herinner.
Ook al wens je vurig om je niet zo ellendig te voelen, en probeer je het weg te duwen of te negeren. Het is dat gevoel en wat je ermee doet dat ervoor zorgt dat je je leven zonder je dierbare weer zult kunnen oppikken.
Als je zelf graag verder wil met je leven en je je rouw zijn gang laat gaan, dan komt er een moment waarop je denkt 'ik voel weer plezier in het leven', al is het maar een moment. Dat moment is het begin van nieuwe hoop en nieuw geluk. Dat beschrijf ik ook in dit artikel: 'Rouw is een veranderingsproces'.
Wil jij je onderdompelen in de herinnering van jouw dierbare? Blijven voelen, beleven en ook ontdekken net als toen hij/zij er nog was?
Dan begeleid ik jou daar heel graag in met mijn e-book.
Heb je liever persoonlijke begeleiding voor het maken van een herinnering of bij de verwerking van je verlies in het algemeen, dan kan ik je daarbij ook helpen. Je komt meer te weten op mijn pagina 'Verlies- en rouwbegeleiding'.
Liefs, Saar x
