Je brein heeft nog geen afscheid genomen
Voor je onderbewuste is je dierbare nog altijd aanwezig
Saar, 16 mei 2024
Het duurt een milliseconde voor je beseft dat het niet kan
Na 5 jaar kom ik het nog altijd tegen; ik denk aan iets, ik wil een vraag stellen of ik wil vertellen dat ik die of die ben tegengekomen. ‘Dit zal ze wel superleuk vinden’, flitst er door mijn hoofd… een milliseconde, want dan is er het besef dat ik mijn plezier niet zal kunnen delen. De herinnering waar ik het over wil hebben, zit alleen in mijn én haar hoofd, dus daar stopt het dan.
Mijn brein is er nog altijd niet aan gewend en wil me die eerste momenten nog laten geloven dat alles is zoals vroeger. En zo zijn er wel meer dingen die me om de tuin leiden als het gaat over mensen of dieren die ik mis.
Lang nadat onze hond was overleden ‘hoorde’ ik ‘m nog stommelen in zijn mand. Die mand stond in de hall, was van kunststof en maakte een specifiek geluid als hij er wild in tekeer ging en rondjes draaide om zijn plekje te vinden. Het geluid van het schokkerige schuiven tegen de tegelvloer bleek nog een tijdje een vast patroon te kennen in mijn hoofd… ‘s avonds als we gingen slapen en gewend waren dat ook hij zich aan het voorbereiden was op de nacht.
Ook de donkere schim van Gaston, onze kater die in oktober van vorig jaar overleed, leek volgens mijn brein en vanuit mijn ooghoeken nog regelmatig aan de glazen deur te verschijnen. Waarop ik dan aanstalten maakte om recht te staan zodat ik ‘m kon binnenlaten, zijn bolle rugje tegen mijn been aanwrijvend, miauwend om eten.
Vanuit mijn ooghoeken, zag ik een donkere schim. Ik stond recht ... maar besefte toen dat er niks meer kon zijn.
We worden misleid door ons brein
En die momenten voelen heel dubbel. Heel even is het alsof er niks is gebeurd, de volgende seconde word je weer met je neus op de realiteit gesmakt. Verdriet, teleurstelling, verwarring ook … ‘ik ruik hier sigarettenrook en er is in de verste verte niemand aan het roken, in mijn slaapkamer!’
De herinneringen en gewoontes van onze dierbaren werden gegraveerd in onze hersenen, en het vraagt tijd om die laagje per laagje weer glad te polijsten. Vaak blijft er nog altijd een klein beetje reliëf over… en maar goed ook.
Stilaan zal je verdriet op zo’n moment ook overgaan in teleurstelling. Hoe vaker je de herinnering herbeleeft, hoe meer je went aan die realiteitstoets en hoe minder zwaar het wordt.
Een rouwproces bestaat uit vallen en opstaan, uit veel aan je dierbare denken en dan weer je geest tot rust brengen met het verleggen van je focus, terug naar het nu.
Voor sommige teleurstellingsmomenten vind je een oplossing … of op zijn minst iets wat je rust brengt. Zo schrijf ik de gedachten, bedoeld voor mijn zus, nu op in een schriftje. Dan blijven ze niet ‘ongebruikt’ en zet ik die hersenspinsels van me af.
Ben je geen schrijver, vertel ze dan tegen wie je ze wilt vertellen; een partner, een huisdier … of spreek ze in via de voicerecorder van je telefoon.
Uiteraard is dit geen wondermiddel en brengt het je dierbare niet terug. Wel, helpt het je verder te gaan, én neem je jouw geliefde gewoon mee. Je hoeft niks te veranderen aan je manier van denken of handelen als jij daar niet klaar voor bent.
Dat is rouwen en dat doe je helemaal op eigen gevoel.
