Boos om het leven van iemand anders
Saar, 5 april 2024
Nadat mijn zus overleden was aan de gevolgen van een hersentumor, had ik het erg moeilijk als mensen opnieuw verdriet kregen nadat ze zelf van een zware ziekte hersteld waren, wanneer ze terug even met het onderwerp geconfronteerd werden.
Ik weet nog dat ik naar een aflevering van een talkshow op tv zat te kijken en een van de gasten - net hersteld van borstkanker - werd emotioneel. Bijna het hele gezelschap dat mee op het scherm kwam, begon mee te huilen.
Op dat moment kon ik alleen maar denken; ‘get over it, je leeft nog’, stop met dramatiseren. Ik kon er niks bij voelen, alleen maar irritatie.
En toen een goeie vriendin me vroeg of ik een boek van haar wilde lenen, geschreven door iemand die borstkanker overleefde, zei ik haar vlakaf dat het me niet interesseerde. Dat ik het niet snapte dat daar dan nog iets over gezegd moest worden. "Leef gewoon het leven dat je hebt teruggekregen."
Ik was niet boos over het feit dat zij mochten overleven, wel over het feit dat ze bleven hangen in iets wat - in mijn beleving - alleen maar opluchting en intens geluk zou mogen geven. Toch geen verdriet meer? Dat was kwetsend. Waren ze nóg niet tevreden?
Ik voelde alleen maar irritatie. Stop met dramatiseren, je leeft toch nog?!
Maar voor sommigen is de herinnering te sterk en dat begrijp ik nu. Emoties overkomen je, zonder dat je er zelf iets aan kunt doen. Ook dit is een rouwproces van een leven dat is veranderd, voor sommigen heel ernstig.
Dat je een soort van jaloezie voelt t.o.v. mensen die wel nog hebben wat jij niet meer hebt, is heel normaal. Dat leerde ik toen ik me in verliesverwerking ging verdiepen.
Zelfs al zou je het wel moeilijk hebben met een ‘overlever’, zonder meer, dan nog ben je normaal.
Ben je bijvoorbeeld een kind verloren, dan kan het zijn dat jij een bepaalde irritatie voelt ten opzichte van mensen die hun kinderen wel nog hebben. Of kun je het misschien niet verdragen dat iemand over zijn kinderen klaagt.
Mensen vergelijken hun situatie met andere mensen, en voelen ook emoties bij de verschillen, en zeker als deze het gevolg zijn van
een verlies.
Heb jij dit al eens gevoeld? Dan is dat helemaal oké en ook helemaal normaal, het maakt deel uit van je verwerkingsproces.
En geef gerust bij mensen aan als je graag hebt dat ze er aandachtig voor zijn, bijvoorbeeld dat het je pijn doet als er bepaalde dingen worden gezegd. Mensen die echt om je geven, zullen dit begrijpen.
De vriendin die mij het boek wilde lenen is nog altijd een van de beste en dat is net omdat we altijd eerlijk zijn tegen mekaar, vertellen waar we mee zitten en mekaars gevoelens en wensen respecteren.
Ik wens iedereen er zo eentje!
