Gezondheid en rouw

Mijn spijsvertering speelt al jaren op. En ik kan er na tig onderzoeken, dokters en therapeuten nog altijd niet de vinger op leggen welke intoleranties ik heb, en of er überhaupt intoleranties zijn.

Mijn schildklierziekte, Hashimoto, waarbij mijn lichaam antistoffen aanmaakt tegen een schildklierhormoon, zit er naar alle waarschijnlijkheid wel voor iets tussen. Die verwijderde galblaas zal ook niet onschuldig zijn… maar wat ik vooral merk is de impact

van stress.

De laatste jaren lijkt het ook echt wel exponentieel te zijn erger geworden. De periode waarin ik mijn zus zag wegkwijnen en die allerlaatste week hebben mijn zenuwstelsel gekraakt. 

Enkele weken voor ze stierf, ging ik in de vorm van deeltijds palliatief verlof mee voor haar zorgen. 

Ik had toen net een van de zoveel onderzoeken achter de rug. Het was een bloedonderzoek waaruit voortkwam welke voedingsmiddelen ik moest mijden. Op mijn ‘rode lijst’ - deze die ik dus echt 3 maanden moest laten - stonden onder meer banaan, ananas, knoflook, avocado, eieren, koemelk, citrusvruchten, paprika’s… alcohol betekende geen allergie of intolerantie maar mijn herstel zou sneller gaan als ik het ook meed. Ik ging als een gek verpakkingen uitpluizen en hield me zo goed mogelijk aan ‘de regels’. 

Ik hield het welgeteld 4 weken vol. De snelheid waarmee mijn zus achteruitging deed me alles relativeren. Ik had op dat moment andere prioriteiten en zei ‘foert’. Die 4 weken waren nog niet voldoende geweest voor enig meetbaar resultaat maar ik kon mijn energie er niet meer insteken. Nog zo’n gevolg van Hashimoto, trouwens, die minutieus afgemeten dosis energie. Op is op. Ik moest keuzes maken.

Natuurlijk koos ik voor haar, voor haar gezin, voor eten wat de pot kon schaffen, voor geen last bezorgen met mijn zotte voedingseisen als mijn schoonbroer kookte.

Ik zou het later wel opnieuw proberen. 

Naarmate ze verder wegdreef, werd ook mijn interesse in gezond en goed eten minder en minder. Het kon me niet schelen. Er zijn dagen geweest dat ik enkel ‘s avonds at; een pak chips en rode wijn. Ik kon het niet opbrengen. Op dat moment kon ik de stress heel even het zwijgen opleggen, me heel even troosten.

In het ziekenhuis, waar ze haar laatste dagen doorbracht en waar we om beurt bij haar bed waakten, dronk ik alleen maar koffie met suiker. Met mijn gevoelige spijsvertering was dit allicht ook niet het beste idee maar ik vond er ook een bepaalde troost in op dat moment, de rest was ballast voor mijn energieverbruik. 

En ja, net dan moet je goed voor je lichaam zorgen en gezond eten, slapen etc… maar als ze het niet komen brengen, staat dat echt helemaal onderaan op de prioriteitenlijst. 

Hoewel het me waarschijnlijk ook emotioneel had geholpen. Ik merk nu ook dat ik beter tegen een stootje kan als ik nog eens een ‘gezondheidsspurtje’ trek door meer te gaan bewegen, buiten te komen, voldoende te slapen en voedzame dingen te eten.

En daarom is het ook een van de meest waardevolle dingen die je kunt doen voor iemand die rouwt of verdriet heeft. Maak een extra portie van jouw gezonde - of toch gezondere - maaltijd, neem die persoon mee voor een wandeling in de frisse lucht, luister naar zijn of haar verhaal … of doe het allemaal. Je maakt er de rotperiode van die persoon zoveel zachter mee.

Dit is trouwens ook van heel veel waarde: zwijg diegene die gemist wordt niet ‘dood’. Mensen hebben de gewoonte om te zwijgen over de overledene maar dit is net wat een rouwende niet wil. Stel vragen of haal herinneringen op… vraag wat zij nu zou zeggen of denken over een situatie, haal een leuke anekdote op, laat weten dat je die persoon nooit zult vergeten en dat je er ook mee voor zult zorgen dat hij of zij verderleeft in jullie herinnering, en misschien ook op een andere manier in alles wat jullie doen. Hoe je dit kunt doen op bijzondere dagen, vertel ik je hier.

Kun je even geen tijd maken, stuur dan gewoon af en toe een bericht 'ik denk aan je'. Het voelt goed te weten dat je verdriet er mag zijn en dat je begrepen wordt.

Weet je niet wat te zeggen, leg dan een hand op de schouder, arm of hand van die persoon. Een korte aanraking kan wonderen doen.

Je benadrukt dat je er bent, zonder iets te hoeven zeggen.

Wil jij me iets vragen of vertellen naar aanleiding van dit artikel?