Verlies van een huisdier

Al van kleins af ben ik zot van dieren en met de jaren zijn die emoties en het gevoel van verbondenheid alleen maar sterker geworden.

Thuis hebben we altijd honden, kippen en ook een tijdje cavia's gehad.

Viel er een jonge vogel uit het nest, dan namen we hem binnen en probeerden hem zo goed mogelijk groot te brengen.

Dat liep niet altijd goed af maar de behoefte om te zorgen voor zo'n zwakker wezentje was onweerstaanbaar.

Je krijgt er ook enorm veel onvoorwaardelijke liefde voor terug. Een dier vraagt niet meer dan voedsel, respect voor zijn leefnoden zoals voldoende ruimte, voldoende beweging, sociaal contact met soortgenoten... en in de meeste gevallen ook genegenheid.

We hadden tot enkele jaren terug ook nog kippen. Toen er eentje haar pluimen verloor tijdens de rui, en de temperaturen maar een 4-tal graden bedroegen 's nachts, sloeg ik in paniek. Ik had zo'n medelijden met het beestje, dacht dat het zou omkomen van de kou.

Mijn zoektocht via dokter google bracht me al gauw bij een kippentruitje als oplossing. Ik drukte een patroon af en met een restje oude fleece-stof ging ik aan de slag. De kip zelf was 'not amused', na enkele pogingen moest ik de handdoek in de ring gooien ... ze dacht waarschijnlijk 'trek het zelf maar aan'!

Mijn dieren zijn als mijn kinderen en ik ga tot het uiterste om ervoor te zorgen.

Diezelfde kip bleek rond Kerst erg verzwakt, we gingen er mee naar de dierenarts en ze kreeg antibiotica en nog wat andere medicatie. "De komende nacht zou cruciaal zijn", zei hij. Ze moest warm gehouden worden en gedwangvoederd indien nodig. Ik was nu de 'moeder kloek'. Ze nam haar intrek in een hondenbench die we in de woonkamer plaatsten. Ze haalde het helaas niet en ik was verdrietig.

Een vriendin kwam toevallig langs en begreep er niks van "allez, voor een kip?!"

Tja, voor mij was ze niet zomaar 'een kip'. Zoals ook mijn hond niet zomaar een hond was en mijn katten niet zomaar katten zijn.

Elk dier verovert op zijn eigen manier mijn hart en het is dan ook enorm pijnlijk als ik er afscheid moet van nemen.

Zo moest ik in oktober van vorig jaar mijn kater Gaston loslaten. Hij was pas 3 jaar maar bleek een aandoening te hebben waar we tot op de dag van vandaag geen antwoord op hebben.

Het begon op een gewone donderdag. Gaston was binnengekomen van zijn nachtelijke escapades en normaal gezien was hij dan uitgehongerd en begon hij gulzig aan het eten dat hem net was voorgeschoteld. Maar die dag bleef hij enkele minuten als een standbeeld boven zijn bakje hangen.

We probeerden zijn aandacht te trekken maar hij reageerde niet, alsof er even kortsluiting was. Nadien begon hij wel te eten maar hij gedroeg zich de hele dag raar, zat zich constant te wassen en was onrustig; op en af de stoel, weer wassen, wat miauwen. Terwijl hij normaal een hele dag wegkroop in een of ander donker plekje om te slapen. Er was iets aan de hand dus gingen we naar de dierenarts.

Daar werd hij behandeld voor een verstopte urinebuis, iets wat wel vaker zou voorkomen bij katers. Omdat ze niet zoveel drinken en de urine wat dikker is, kunnen de urinekristallen de plasbuis dus verstoppen. En als dit niet tijdig wordt behandeld, kunnen ze eraan sterven.

Niks heel ernstig en hij zou wel wat moeten recupereren en andere voeding moeten krijgen, maar dit zou wel inorde komen.

Toen hij weer thuis was, ging hij nog wel vaak plassen maar dit was normaal de eerste dagen. En ook goed dat hij plaste want dat wilde zeggen dat alles weer goed begon te 'lopen'. 

Plots, de 2de dag na zijn ingreep, wilde hij niet meer eten ... of drinken. Het was weeral weekend dus ik probeerde hem toch wat vloeibare voeding te geven via een spuitje om dan maandag meteen terug bij de dierenarts te kunnen gaan.

De dierenarts constateerde dat hij uitgedroogd was (ah ja, constant plassen en niet of weinig drinken!) en hield 'm een dagje bij haar om 'm vocht via infuus toe te dienen en op krachten te laten komen. De volgende dag belde ze; "je mag m komen halen he, hij is weer op krachten en is terug beginnen te eten".

Eens thuis wilde hij weer niet eten of drinken. Zo probeerde ik hem te dwangvoederen maar hij kreeg koorts. Terug naar de DA. Terug bloed afnemen, andere medicatie, eetlustopwekkers, antibiotica... uiteindelijk kwam er weer niks uit de bloedresultaten en gingen we weer boordevol stress het weekend in. 

Opnieuw dwangvoederen, hij was ook al sterk vermagerd. Nog goed dat hij redelijk goed 'in het vlees' zat en eigenlijk al een tijdje de opdracht had gekregen om toch nog 0,5kg kwijt te spelen. 

Die zondag stapte hij in de namiddag in zijn kattenbak en begon ernstig te miauwen, jammerend.

Ik belde de dierenarts van wacht. Toen we daar aankwamen, werd er een echo van zijn buik genomen. Die bleek vol vocht te zitten en er moest dus achterhaald worden van waar dat vocht kwam. Een lekkende urineblaas was niet uitgesloten, want die was heel klein. Daarvoor moest het vocht geprikt worden en onderzocht. Urine bleek negatief. Zijn rode bloedcellen stonden wel heel laag.

Hij verbleef er nog enkele dagen en er werd hard geprobeerd om te achterhalen wat er scheelde maar de daling van de rode bloedcellen bleef zich verder zetten en er moest intern gekeken worden wat er scheelde. Toen ik hem ging ophalen zei de dierenarts

'Wa ne lieve'. En ja, ons Gastonneke was ontzettend lief, ook al voelde hij zich miserabel, hij bleef kopjes geven.

Over naar de universitaire dierenkliniek van Merelbeke. Hij zat de hele weg in zijn transportmandje te miauwen, alsof hij wilde zeggen 'waarom gaan we niet gewoon naar huis, ik wil naar huis'.  Maar ik kon er nog geen punt achter zetten, ik was ervan overtuigd dat ze het zouden vinden.

Echter, na enkele dagen testen, die allemaal negatief waren, bijkomende symptomen, rode bloedcellen die nog niet werden aangemaakt, 2 bloedtransfusies, werd mijn manneke als maar zwakker en kwam er het voorstel om de milt te verwijderen. 

Het was een volgende 'probeersel' waar men helemaal niet van wist of het zou helpen. Hij begon stilaan een labodier te worden en dit wilden we niet. Hij had genoeg afgezien, we konden met ontzettend veel pijn in ons hart, niks meer doen.

We lieten hem gaan op 1 oktober 2023. 

Terwijl ik dit schrijf, herbeleef ik alles opnieuw en rollen de tranen over mijn wangen. Ik mis mijn dikkerdje, mijn lam goedzakske nog altijd keihard en dat zal zo blijven. 

Maar kijk, rouwen is een proces. Herinneren heelt, het is er weer even uit.

Wil jij me iets vragen of vertellen naar aanleiding van dit artikel?